Gisteren moest het de dag worden om te kijken wat mijn opleidingen als resultaat weergeven. Stipt om 13 uur konden we beginnen. Ik liet hen alles afwegen. We maakte drie verschillende degen. Een volkorendeeg, een luxedeeg en een stokbrooddeeg. Iedereen deed precies wat ik had getoond. Rusttijden werden gerespecteerd, alles werd mooi op plaat gelegd, afgedekt. Voor mij was dit echt een voldoening. Ook zij waren fier om te laten zien wat ze konden. Alles werd in karren geplaatst en overdekt met voctige doeken. Alles kon nu narijzen. Om 16h15 vroeg ik om de oven aan te zetten. In begin zonder probleem. Na nog geen 10 minuten... oven uit. Opnieuw opstarten, dit lukte niet. De pomp van de mazout deed het niet meer. Zoals iedere bakker weet dat een gisting niet af te remmen is; zeker als je geen koeling hebt. Na een half uur begon ik mij toch even te “enerveren”, als ik hen zag dan beken ze mij en vroegen ze zich af waarom ik mij druk maakte. Na een uur zag ik het even niet meer zitten. Ik maakte mij kwaad. Maar ook dat leek voor mijn Afrikaanse vrienden echt niet nodig. Ik dacht aan de grondstoffen en het werk dat deze mensen gedaan hadden. Na 1h3O konden de producten in de oven. Alles overrezen. Jammer van al dat werk. Er kwam een bakker bij mij en hij zei,” maar patron, het is niemand zijn fout het is god die dit zo wil”. Ik zei hem dat we dan aan god moeten vragen dat morgen de oven zeker gaat. Na het bakken van de producten die al bij al nog redelijk waren, was iedereen toch overtuigd van het goede werk. Maar mijn avontuur was nog niet afgelopen. Mijn chauffeur zou mij om 18h komen afhalen. Om 19 uur nog geen chauffeur. Michel wou mij komen halen. Op dat moment kwam mijn chauffeur aan. Om 19h30 vertrokken we. Nog geen 2 km verder hoorden we een raar geluid aan de auto. Hij ging kijken onder de wagen. Zag niets, we reden verder. Nog steeds dat geluid. Ik dacht als ik maar op bestemming geraak. Opnieuw geen greintje zenuwachtigheid bij mijn Afrikaanse vriend. We reden verder. Ik was bijna ter bestemming, hij wou remmen... maar.... deze deden het niet. Ik zei hem dat ik mijn weg wel zou vinden. Ik stapte uit met het idee dat ik mijn weg wel zou vinden. Maar ik was te vroeg uitgetapt. Ik liep de ene straat ( lees zandweg) in de andere uit. Ik zat verkeerd. Ik terug naar de grote weg. Daar sprak mij iemand aan, Nakarsar (= blanke) je weg verloren, waar moet je zijn. Echt, gelukkig overkwam mij dit niet de eerste dag, nu voelde ik echt geen angst. Ik zei hem dat het hier ergens moet zijn. Ik vroeg hem zijn gsm. Hij had er een,maar deze was niet geladen. We verwees mij naar een telefooncentrale. Van daaruit belde ik naar Michel, Michel is mij dan komen ophalen. Na zo’n dag denk je , ze hebben gelijk waarom je druk maken, morgen is er en nieuwe dag. En iderdaad vandaag opnieiuw een opleidingsdag de laatste. Als de oven het toelaat ben ik zeker van een goed resultaat. Op het einde van de dag dacht ik echt dat het vrijdag de 13de was. Maar opnieuw, dit is Afrika. Vandaag verliep alles naar wens. Mooi op tijd. De oven was gemaakt. Op de foto's kan je merken dat hier echt voorruitgang is gemaakt. Dit was mijn laatste opleidingsdag. Samen dronken we nog een frisse pint.
Morgen nog wat boodschappen en valiezen pakken.
Eén valies is al klaar, een valies met een geweldige levenservaring, relativering en geduld. Ook het warme hart van de Burkinabees.
De stokbroden nu, als je dit vergelijkt met de eerste foto's zie er wel wat verschil
Geen opmerkingen:
Een reactie posten